شواهد فقهی و تاریخی حاکی از آن است نبی مکرم اسلامصلی الله علیه‌و‌آله و امیرالمؤمنینعلیه‌السلام ، با طیفی از براندازان داخلی مواجه بودند. این عده در قالب اقدامات براندازانه‌ی نرم و سخت در صدد تضعیف نظام سیاسی و آسیب رساندن به آن بزرگواران بوده‌اند. اگر چه سیره‌ی نبوی و علوی علیهما‌و‌آلهما‌السلام در مواجهه با براندازان نرم، یکسان است؛ اما در مواجهه با براندازان سخت، امیرالمؤمنینعلیه‌السلام با طیف براندازی که اقدام مسلحانه داشتند دست به سلاح بردند؛ لکن این نوع اقدام از سوی نبی مکرم اسلام صلی الله علیه‌و‌آله، گزارش نشده است. مقاله‌ی حاضر فلسفه و چرایی تمایز این دو سیره را مورد توجه قرار داده است. بر این اساس تلاش کرده است تا با روش توصیفی وتحلیلی، نشان دهد که منافقین زمان پیامبر اسلامصلی الله علیه‌و‌آله، هیچ‌گاه جرأت آشکار کردن اقدامات براندازنه خویش را نداشتند. و حال آنکه امیرالمؤمنینعلیه-السلام با طیفی از منافقین مواجه بودند که به صورت علنی و آشکار بر علیه آن حضرت و حاکمیت سیاسی ایشان، اقدام مسلحانه انجام دادند. بنابراین تمایز دو سیره، ناشی از دو سیاست متفاوت در شرایط یکسان نیست. علاوه بر این، نظر به امتداد ولایت سیاسی معصومعلیه‌السلام و تطبیق مصداقی آن بر فقیه جامع الشرایط، سیره‌ی امیرالمؤمنینعلیه‌السلام در مواجهه با براندازان نرم و سخت در عصر غیبت نیز، مُتَّبع و لازم الاجرا خواهد بود.
)
